(foto: Sandra Van Watermeulen)

Kurt Overbergh speelde de afgelopen twee jaar meer dan 30 (!) keer zijn fel gesmaakte en

doorleefde monoloog ‘I Just Don’t Understand Nick Cave’. Die bracht hem tot op diverse

podia: van rock ’n roll-huis 4AD (Diksmuide) over het gereputeerde Cc Strombeek tot een

tweemaal uitverkochte Arenberg in zijn heimat Antwerpen. Hij schudde op die manier het

onvermijdelijke imposter syndroom van zijn schouders, zette zijn podiumangst bij het

grofvuil én koesterde de energieboost die hij telkens op het podium kreeg.

Enter: ‘I Just Don’t Understand Jazz’. Zowaar een humorvolle (!) monoloog over jazz met een

diep respect voor het genre. Een snelcursus jazz die er vooral geen is. Het verhaal primeert.

Zoals zijn vorige monoloog bulkt deze monoloog dan ook van persoonlijke verhalen en

anekdotes, beelden (véél beelden) en muziek (véél muziek) die als een mixtape in elkaar

vloeien.

‘I Just Don’t Understand Jazz’ gaat over het magische jazzjaar 1959 als kapstok waarin Miles

Davis, John Coltrane, Ornette Coleman en Dave Brubeck als bij toeval iconische albums

uitbrachten. Alsook over de zoektocht naar zijn heldin Billie Holiday in New York waarbij

Overbergh – letterlijk – in de koffer dook met Lady Day. Alsook over de heksenjacht die

nazi’s tijdens WOII voerden op jazz want “Anything that starts with Duke Ellington, ends with

an assassination attempt on The Führer.” (sic). En over het prachtige tijdloze artwork dat

vele jazzalbums sierde.

Maar ‘I Just Don’t Understand Jazz’ gaat ook over drummer Fart Blakey (sic) en pianist Cunt

Basie (sic). Alsook over Theydon Bois (sic) of Stamford Brook (sic) sterren in Jazz Club uit de

fenomenale Fast Show. Niiiice! En wat te denken van de prank die Bent Van Looy ooit

uitvoerde met Albtraum 2000 op een Gents jazzfestival? Of ook over de Brooklynse rapper

Nine die de impressionante wangen van Dizzy Gillespie gebruikt als metafoor in zijn rhymes:

“Open Sesame, don't test me. I'll shove my balls in your mouth, you look like Dizzy Gillespie.“

Het moge duidelijk zijn: de ondertoon van ‘I Just Don’t Understand Jazz’ is humoristisch en

bevat een grote dosis zelfrelativering zodat zelfs de grootste jazzhaters overstag zullen gaan.

Op hun beurt zullen jazzliefhebbers gecharmeerd zijn door de diepe liefde waarmee

Overbergh over jazz vertelt en verrast zijn door de eindeloos frisse invalshoeken.